Nijmegen, Nederland. Al iets meer dan vier maanden geleden vertrok ik naar Bali, om onderzoek te doen voor mijn masteropleiding Cultural Anthropology. Ik wilde graag meer weten over heilig water binnen het Balinees Hindoeïsme, waarover ik nu bij thuiskomst mijn afstudeerscriptie schrijf. In mijn vorige artikel beschreef ik hoe het begin me verging. Nu kan ik reflecteren op een moeizame, leerzame, maar fijne tijd ‘in het veld’ als antropologie studente.
Momenteel ben ik alweer bijna een maand thuis en ben ik al helemaal terug geacclimatiseerd, wat overigens maar een dag duurde. Alle begin is moeilijk en in het vorige artikel hebben jullie kunnen lezen dat mijn start geen vliegende start is geweest. Ik was uit mijn comfortzone en in een andere cultuur terechtgekomen. Er waren momenten van eenzaamheid, heimwee en het niet verder komen met mijn onderzoek. Maar hoe kijk ik nu terug op die drie maanden?
Onderzoek & veldwerk in het buitenland
Mijn vraagstelling moest ik bijstellen, de inhoud veranderde en mijn focus moest ik menigmaal verleggen. Dit is wel kenmerkend voor het doen van veldwerk en ik ben hierin niet de enige. Uiteindelijk reflecteer je terug op de informatie die je verzameld hebt en bedenk je wat je nu eigenlijk te weten bent gekomen. Ik heb met meerdere mensen gesproken, maar niet met zoveel als ik hoopte. Mijn belangrijkste contacten waren die met de priesters, die het heilige water konden maken.
Ups en downs
De afgelopen maanden gingen met ups en downs. Er waren momenten dat ik me verveelde, mijn onderzoek niet meer interessant vond en dagen mijn logeerplek niet verliet. Ik had dan geen zin meer, zag geen nut om mensen steeds weer dezelfde vragen te stellen en dan opnieuw dezelfde antwoorden te krijgen. Ook kostte het uitwerken van alle data die ik verzamelde veel tijd. Van tevoren wist ik dit al en dat het ook het saaiste deel van het proces was. Toch probeerde ik dit zo goed mogelijk bij te houden, want het woord voor woord uitschrijven van een opgenomen gesprek van 15 minuten, daar kun je wel een uur over doen!
En, went het?
Deels raakte ik gewend aan mijn nieuwe omgeving, maar deels ook niet. Met de beesten raakte ik na een poosje vertrouwd, het eten was goed te doen zolang je geen gekke dingen koos, mensen spraken Engels en ook aan de eenzaamheid kwam een einde. Wat bleef was de warmte: ik hoefde maar te ademen en mijn rug stond al vol met zweet. Net zoals veel reizigers was het een kwestie van douchen, omkleden en je gedragen kleding buiten op en droogrek hangen. Ruik er de volgende dag aan en als het niet heel erg stinkt, kun je het gewoon weer aan! Overigens was kleding wassen geen punt: voor een paar euro is je hele garderobe in een paar dagen schoon! Of je deed het gewoon even zelf. Wat ook niet wendde, waren de verkopers die je om van alles vragen waar je geen behoefte aan hebt. Omdat het low season was, hadden ze meer moeite om aan inkomsten te komen. Daarom denk ik dat ze – vaker dan ze eigenlijk zouden moeten – aan je vroegen of je transport (‘maybe tomorrow?’) of een massage wil of even in de winkel komt kijken. ‘Nee’ zeggen was dan beter dan ze te negeren.
Gezelschapsmens
Ik ben een gezelschapsmens en daarom vond ik het soms lastig dat ik niet echt iemand om me heen had. Natuurlijk waren er wel andere gasten, toeristen en personeel, maar als je met iemand samen ergens bent, is dat anders. Gelukkig heb ik vanaf eind februari een ander Nederlands meisje ontmoet. We raakten aan de praat en besloten een kamer te delen. In Bali betaal je namelijk niet per persoon, maar per kamer! Dus dat was een stuk goedkoper. En het klikte goed! In de weekenden hebben we een aantal toeristische plekken bezocht, zoals tempels (die je in Bali tienduizenden hebt), stranden en andere bezienswaardigheden uit de Lonely Planet en Tripadvisor. Door haar (of wie ik ook ontmoette) voelde ik me minder eenzaam, kon ik m’n ei kwijt en leek de tijd veel sneller te gaan.
Overall experience
Over het algemeen heb ik het naar mijn zin gehad, maar ik vond het niet erg om weer terug naar huis te gaan. Zodra een nieuwe locatie gewend en vertrouwd voelt, dan merk ik al dat ik me wil verplaatsen. Dat kan naar een andere plek in hetzelfde land/eiland zijn, maar ook naar huis. Bij terugkomst merkte ik dat meer van mijn studiegenoten dergelijke ervaringen over het veldwerk hadden, vooral de downs, waar je dan gezamenlijk over kunt praten. Nu zitten we met z’n allen in hetzelfde schuitje en leveren we 15 augustus hopelijk allemaal een geslaagde scriptie in en ben ik in ieder geval letterlijk en figuurlijk klaar met studeren! Op naar een nieuwe fase in m’n leven!
Dit artikel ging vooral over mijn ervaringen ‘in het veld’. Uiteraard kan ik nog meer uitweiden over het onderzoek zelf. Wil je nu meer weten over de inhoud van mijn onderzoek? Laat het me dan even weten, dan kan ik je eventueel mijn scriptie opsturen wanneer deze klaar is!
Afbeelding: © Robin de Bont
