Tribaal kantoorgedoe

Als Nederlanders en Vlamingen willen we zo graag democratisch, redelijk, meelevend en nuchter zijn. Maar als ons leven saai is, of juist heel spannend, zoals nu tijdens de uitbraak van het gevaarlijke coronavirus, neemt ons oerbrein het over. We hunkeren plotseling naar een sterke leider die samen met zijn ‘broeders’ de sabeltandtijgers verslaat en het volk beschermt. Logisch, want we zijn tribale wezens, onze prefontale cortex is nog maar kortgeleden ontstaan. 

Op antropologische wijze naar jezelf kijken

In Tribaal kantoorgedoe leer je op een antropologische manier naar jezelf kijken. Niet alleen op de werkvloer, ook in de samenleving. Schrijfster en antropoloog Danielle Braun onderzoekt groepsgedrag en leiderschap.

Tribale wezen

In het dagelijks leven nemen we ons tribale wezen altijd mee. We vinden dat autonomie, meer vrouwen aan de top, democratie, zelfsturing en eigen verantwoordelijkheid nemen ‘gewoon’ zo horen. Maar diep van binnen hebben we behoefte aan die oppergorilla op de apenrots. Een leider die de tribe beschermt. We willen ook liefde, aandacht en verbinding. Waarom pesten we dan toch die nieuwe collega met dat rare accent weg, genieten we ervan als directieleden elkaar de tent uitvechten, rennen we tijdens deze coronacrisis massaal naar de winkel om te hamsteren en houden we ons nog steeds niet allemaal aan de lockdown-regels?

Danielle Braun laat aan de hand van een serie columns zien hoe we worden gestuurd door ons tribale brein. 

Antropoloog Danielle Braun geniet van de dingen die mensen doen. Maar is ook bezorgd over de samenleving die ontzielt. Ze kijkt met een antropologische blik naar groepsgedrag op kantoor en in de samenleving. Daarnaast schrijft, blogt en spreekt ze over ons groepsgedrag tijdens de coronacrisis. 

Het boek lezen? Bestel hem onder andere op www.businezz.nl.

Redactie
Wereld van Culturen kijkt voorbij grenzen en haalt de wereld voor je dichterbij. Je mondiaal verbonden voelen, een gevoel dat we willen overbrengen. Wat doet het met je als je het narratief, het verhaal, van iemand leert kennen? Zou dat je perspectief veranderen? Vergroot het je empathie? Zouden we door het kennen van het narratief van een ander meer tot elkaar kunnen komen?