Een maand geleden was ik halverwege de 800 kilometer lange pelgrimage naar Santiago de Compostela. Deze route liep ik ter afsluiting van mijn masterstudie en de bevindingen van mijn project presenteer ik in de vorm van een documentaire. Ik zit nu in mijn post-pelgrimage: nu ik weer goed en wel ben neergedaald in Nederland kijk ik terug op de wandeling.
Camino blues
Ik was er al voor gewaarschuwd: het krijgen van de zogenaamde camino blues, en het bestaat. Na een maand lang iedere dag zes tot acht uur gewandeld te hebben, is het een behoorlijke omschakeling om niet meer in dat ritme te zitten. Bovendien heeft de camino iets magisch. Als pelgrim loop je door allerlei verschillende omgevingen. Je loopt met allemaal verschillende personen op die allemaal een eigen verhaal met zich meedragen en deze delen. Tijdens het lopen passeren allerlei gedachten de revue, waar je onbeperkt de tijd voor hebt. Het is even wennen om na zo’n maand weer terug te keren naar de wereld buiten de pelgrimage.
Leven in het klein
Mede pelgrims en ik hebben de camino geanalyseerd als afspiegeling van het leven. Iedereen begint met een gevulde rugzak en wordt gedurende de reis beïnvloed door de verschillende perspectieven en ideeën van anderen. Ondanks dat de route naar Santiago vastligt, ervaart iedereen deze anders en is ieders pelgrimage uniek.
Je houdt je eigen tempo aan waardoor je soms anderen uit het oog verliest, maar ook weer nieuwe mensen ontmoet. Er zijn pelgrims van alle soorten komaf, leeftijden, en met uiteenlopende levensopvattingen. Dit is een interessante meltingpot die van je vraagt open te staan voor elkaar en een ander te helpen wanneer het kan. Ook is het opgevallen dat – ondanks dat pelgrims idealistisch roepen dat iedereen zijn eigen camino aflegt en er niet geoordeeld wordt over elkaars tocht – er toch hiërarchieën en oordelen ontstaan. Meningen hebben en uiten over anderen komt, net als in het ‘echte leven’, ook voor op de route naar Santiago. Door op de pelgrimage terug te kijken als een miniatuurversie van het leven, is het makkelijker deze te begrijpen en het verloop van relaties en gebeurtenissen een plek te geven.
Het einde van de wereld
Na aangekomen te zijn in Santiago de Compostela, besluiten sommige pelgrims nog een kleine 100 kilometer door te lopen naar Finisterre. Dit is een plaats aan de kust van Spanje waarvan men vroeger dacht dat het letterlijk het einde van de wereld was. Een aantal pelgrims vindt dit een geschikter eindpunt van hun camino, omdat voor hen een religieuze affiniteit met Santiago als einddoel ontbreekt. Voor hen lijkt het logischer om het einde van de wereld als einde van hun tocht te beschouwen en te lopen totdat ze simpelweg niet meer kunnen
Documentaire
Aan mij is het nu de taak om mijn ervaringen en beeldmateriaal samen te voegen tot een film die vierentwintig minuten duurt. Een rode lijn heb ik al in mijn hoofd en in september begin ik met met editten. Eind oktober rolt mijn eerste eigen productie van de werkbank af.
Foto: © Inge van Rijswijk.
