Tijdens mijn studie Communicatie op het Windesheim in Zwolle, kreeg ik de kans om in mijn tweede studiejaar stage in het buitenland te lopen. Van alles ging er door mijn hoofd… Als 18-jarig meisje alleen naar het buitenland? Kan ik dat wel? Duurt een half jaar niet erg lang? Wat, als en hoe…? Wat ik wel wist, is dat ik deze kans niet wilde laten lopen.
Na een sollicitatiegesprek via Skype, kreeg ik te horen dat ik stage mag lopen bij House of IOCO. Een fashionbedrijf in Bali waar ik de communicatie en marketing mocht doen. Maar, toen kwam de rest. Een visum, vliegtickets, een accommodatie, een scooter enzovoort. Ik heb een bemiddelingsbureau ingeschakeld en daar begint mijn avontuur.
Richting Bali
Mijn vliegtickets zijn geboekt en ik vraag mijn visum aan. Ondertussen heb ik een lijst met huisjes doorgestuurd gekregen door het bemiddelingsbureau. Ik kies voor een huis waar ik samen met locals woon. En daar ga ik dan, 26 januari 2017, richting Bali. Ik vind het spannend en nog steeds blijven de vragen ‘wat als’ en ‘hoe’ door mijn hoofd spoken.
Op 27 januari 2017 kom ik aan in Bali. Ik word opgehaald door twee mensen van het bemiddelingsbureau. Het huisje dat ik heb gekozen, is nog leeg. Daarom leek het hen leuker als ik eerst naar een ander huis ga om alvast wat mensen te leren kennen. Aangekomen bij dat huis, zie ik een grote groep studenten die hun laatste weekend samen aan het vieren zijn. Voor deze studenten zit hun tijd in Bali er al op. Na allerlei verhalen te hebben aangehoord, ga ik naar bed. s’ Ochtends word ik om 04:00 Indonesische tijd wakker, want ja: een tijdsverschil van 7 uur en dus een enorme jetlag die wel een week heeft geduurd.
Nieuwe dingen
In de drie dagen die ik in dat huis zit, heb ik al veel nieuwe dingen meegemaakt. Scooter rijden met alleen stoppen voor rood licht en je richtingaanwijzer aan doen wanneer dit nodig is als verkeersregels. Het is een shock voor mij hoeveel mensen er op een scooter rijden en hoe enorm druk het verkeer is.
Ik haal mijn ontbijt, lunch en avondeten bij een tentje aan de weg die de studenten aan mij laten zien. Niet zo slim, want mijn maag is nog niet gewend aan de bacteriën en daar ben ik in de eerste maand best ziek van. Ook wil een jongen, een student van de andere lichting, mij laten zien waar het strand is. Na een heel stuk te hebben gereden, rent een politieagent de weg op en trekt die jongen van de weg af. Ik schrik hier best wel van en ben gestopt aan de kant van de weg. Na tien minuten komt hij terug en vertelt mij dat hij de politie geld heeft gegeven om niet mee te hoeven naar het politiebureau. Ik had al wel verhalen gelezen op het internet dat de politie in Bali corrupt is, maar dit had ik niet verwacht. Het huis van
Mama Bali
Hierna ben ik naar het huis gegaan die ik oorspronkelijk heb gekozen. Bij aankomst staat er een klein vrouwtje op mij te wachten en stelt zich voor als Mama Bali. Zij laat mij de kamers zien en omdat ik de eerste ben, mag ik een kamer uitkiezen. Uiteindelijk zijn er nog zes andere Nederlandse meiden bij gekomen en verblijven we met zeven meiden in het huis van Mama en Papa Bali. Ik heb nog nooit zulke lieve mensen ontmoet.
Ceremonies
Mama en Papa Bali nemen ons mee naar ceremonies en door hun hebben wij veel geleerd over de Balinese cultuur en over de taal. Indonesisch is de voertaal en de locals spreken Balinees. Mama Bali heeft kookt af en toe voor ons en neemt ons mee naar tempels en ceremonies. De tempels in Bali zijn indrukwekkend, zoals Tanah Lot, Tirta Empul en Pura Ulun Danu Bratan. Ook de ceremonies maken indruk op mij. Eerst bidden we en waarna Papa Bali met heilig water aan komt. Dit drink je drie keer en vervolgens gooi je het drie keer over je hoofd. Hierna doe je rijst op je voorhoofd en op je borst. Een jongen uit West-Sumatra vertelde mij dat als je rijst in de grond stopt, er wat uit groeit. Dus als je rijst op je voorhoofd legt, betekent dit dat je als persoon groeit.
Cultuurverschillen in bedrijven
Tijdens mijn stage heb ik veel te maken met de cultuurverschillen binnen een bedrijf. Ik kreeg als opdracht om een nieuw intern communicatiesysteem op te bouwen. Ik heb aangegeven dat mij dat niet gaat lukken in zo’n kort tijdsbestek. En ja, wat zeg ik nu? Een kort tijdsbestek? Want in eerste instantie dacht ik dat een half jaar heel lang zou duren.
Ik heb gesproken met collega’s die Indonesisch zijn en wat ik erg grappig vind, is dat zij een heel ander beeld van westerse mensen hebben. Ik vroeg bijvoorbeeld aan een vrouw: ‘Waarom fietsen hier zo weinig mensen?’. Zij gaf als antwoord: ‘Fietsen betekent dat je arm bent.’ Waarop ik zei: ‘In Nederland fietsen veel mensen, ik doe het iedere dag.’ Toen kreeg ik als antwoord terug: ‘Jij fietst? Maar je bent wit, dus dan ben je toch rijk?’.
Mijn stagebegeleidster is een heel lief persoon. Ook zij heeft mij veel geleerd over de cultuur en over het eten in Indonesië. Tijdens lunch eten wij iedere dag rijst met kip en groenten of tempeh met tofuh en ei. Het eten was zo lekker! En ook zij heeft mij nog wat Indonesische woorden geleerd.
Reizen door Indonesië tussen loslopende kippen
Buiten mijn stage om ben ik met de andere studenten uit mijn huis gaan reizen door Indonesië. Het is toch best bijzonder om te zien dat je samen in een huis verblijft waar je elkaar eerst niet kent, maar door zo’n tijd samen mee te maken, je heel close met elkaar wordt. Wij zijn naar de Gili-eilanden, Jogjakarta, Komodo/Flores en naar het noorden van Bali geweest. Allemaal heel verschillend. Vooral Komodo maakt veel indruk op mij. We slapen daar twee nachten tussen de locals. Met zijn vieren op een eenpersoons matras met een hokje waar je jezelf kunt wassen in een zwarte bak met water. Geiten en kippen die overal loslopen en kinderen die spelen met stokken en stenen. Dan besef je je wel even hoe goed je het eigenlijk hebt in Nederland. Toch ziet iedereen er hier zo gelukkig uit.
Islam en Hindoeïsme
Wat mij ook opvalt, is dat bij alle andere eilanden het merendeel moslim is waardoor de moskee om 5 uur s’ ochtends af gaat. In Bali is het merendeel van de mensen hindoeïstisch. En wat ook indruk op mij maakt, is hoe de mensen in Bali met dieren omgaan. Koeien zien er over het algemeen goed uit, maar honden totaal niet. In Bali zijn ontzettend veel zwerfhonden, omdat er geen geld is voor castraties. Ik vind dit wel heftig om te zien, want ik ben echt een hondenliefhebber.
Ongelofelijke mooie tijd
Nu ik dit zo allemaal aan het typen ben en terugdenk aan mijn tijd in Bali, denk ik: ‘Wauw, wat een ongelofelijke mooie tijd heb ik daar gehad!’ Ik heb mij van tevoren eigenlijk zorgen gemaakt om niks! Alles is goed gekomen en ik heb onwijs leuke en lieve mensen ontmoet. Ik kijk hierop terug als een leerzame ervaring en een levensles. En ik ga zeker nog een keer terug naar Bali!
Afbeeldingen: © Joëlle de Waal.
