Tienermeisjes hebben vaak een oogje op onbereikbare mannen en het daarbij behorende hartzeer, waar in de wereld dan ook. Zelfs bij inheemse stammen in het noorden van Vietnam, ondervond ik tijdens mijn bezoek aan de Hmong in Sapa.
Kans met gemixte gevoelens
De inheemse stammen behoren tot de armsten van Vietnam. In Sapa, de Vietnamese provincie waar inheemse stammen zich in het bijzonder hebben gevestigd, zie je dan ook vele collectebussen in barretjes en restaurants met geldinzamelacties voor hen. Als je de briefjes bij de collectebussen zwart op wit mag geloven.
Voor deze stammen is het toerisme een kans met gemixte gevoelens; de Hmong worden als vanzelf toeristische attracties. Afhankelijkheid van de toerist, uitbuiting, prostitutie en inleveren op tradities en cultuur behoren tot neerwaartse spiralen. Tegelijkertijd is de infrastructuur in hun leefomgeving aanzienlijk verbeterd. Ik heb me ook laten vertellen dat de Hmong met hun handwerk bij uitstek hun geld verdienen aan toeristen. Ondanks deze tweestrijd wil ik toch graag – net als vele andere toeristen met het hart op de juiste plek – in contact komen met de Hmong in deze prachtige regio.
Mai en haar crush
Eenmaal aangekomen in het kleine dorpje Ta Phin, zie ik vrouwen in traditionele kleding. Donkerblauwe broeken en blouses voorzien van kleurrijke borduursels pareren onder rode hoofdtooien. Hier leven de rode Hmong. Om kleine clubjes toeristen zwermen grote groepen Hmong-vrouwen met hun handwerk en hun vragen. Het duurt niet lang voordat ook ik omringd ben door een groep vrouwen met toeschietelijke glimlach en hun verkoopskills paraat.
En dan zie ik haar. Ze valt op: ze is een stuk langer dan de andere vrouwen, zelfs langer dan ik. Haar lange zwarte haren heeft ze in een staart gebonden en op haar gezicht heeft ze millimeters zonnebrand gesmeerd. Hoe witter je gezicht, hoe mooier, luidt het motto onder Vietnamese vrouwen. Dit fenomeen heeft zich onmiskenbaar ook verspreid onder de jongedames van de Hmong.
Mai en ik raken in gesprek. Want ‘hij’ is vandaag aanwezig. Sterker nog, ‘hij’ is mijn gids. Mai heeft al een poos een oogje op mijn gids, fluistert ze tegen me en vertelt wat bedroefd dat hij al een vriendin heeft. Ik raak ontroerd en tegelijkertijd geïntrigeerd door wat er gebeurt. Immers, ik heb zojuist ontdekt dat kalverliefde zich ook onder tienermeisjes van inheemse stammen in het noorden van Vietnam voordoet.
Een gebroken hart
Vol verlangen zie ik Mai voor zich uitkijken, terwijl ze af en toe een stiekeme blik op mijn gids werpt. Hieu zal nooit op een meisje zoals zij vallen, weet ze. Ik zie Mai buiten de grenzen van haar stam wegdromen. Ze wil de wereld intrekken, verder leren en onderdeel uitmaken van de Vietnamese dames met meters zonnebrand op hun gezicht, terwijl ze bij Hieu achterop de brommer zit.
Mijn geweten en ik raken in conflict, want ik ben onder meer verantwoordelijk voor deze tragedie. Door mijn bezoek aan deze stam, werk ik het hartzeer van Mai in de hand. Ik ben me des te meer bewust van het gevolg van toerisme op de leefomgeving van de lokale bevolking en hoe dat voor sommigen heel nadelig uitpakt.
Hoe kijk jij hier tegenaan? Vind jij dat toerisme een negatief effect heeft op de waarden en tradities van stammen?
*Ik heb Mai beloofd haar foto nooit online te zetten. Dit respecteer ik en daarom heb ik een afbeelding van een ander meisje van de Hmong uit met een Creative Commons licentie gebruikt. Ook heb ik de namen van de hoofdpersonages veranderd.
Afbeelding: Eshlee2019, CC BY-SA 4.0, via Wikimedia Commons
