De hemel is altijd paars

De hemel is altijd paars is een zintuiglijke roman over liefde en verlangen, over herinneringen en over de vraag of je de ander ooit echt kunt kennen.

Arghavan is een jonge Iraanse vrouw die nog maar kort in Nederland woont. Terwijl ze worstelt om een nieuw leven op te bouwen, wordt ze geplaagd door herinneringen aan haar jeugd in Iran. Een jeugd die paradijselijk begon, maar een negatieve wending nam toen haar moeder van de ene op de andere dag vertrok en haar vader, haar steun en toeverlaat, verslaafd raakte aan opium. Ze nam daarop een radicaal besluit: ze liet het rauwe, bergachtige landschap van Iran definitief achter zich en vertrok naar het platste land ter wereld: Nederland.

Arghavan werkt in een kringloopwinkel in Amsterdam, waar ze bevriend raakt met sommige klanten, zoals met Anna, een dove danseres, en de oude Johan, die het geluid van bomen opneemt. Ze verwondert zich over dit land waar iedereen haast heeft en waar het onmogelijk lijkt om met de ander verbonden te zijn. Dan wordt ze verliefd op Mees, een jonge muzikant, die haar wereld volkomen op z’n kop zet.

Over de auteur

Sholeh Rezazadeh is dichter en schrijver. Ze kwam in 2015 naar Nederland. Drie jaar na aankomst in Nederland tekende ze bij ambo|anthos voor een roman. In 2018 won ze de Agora Lettera Schrijfwedstrijd voor proza en in 2019 de El Hizjra Literatuurprijs voor poëzie. Ze publiceerde onder meer in De Gids, Papieren Helden, Awater en De Poëziekrant. Ze was te horen op festivals waaronder Crossing Border, ILFU Fringe, Dichters in de prinsentuin, Mama Cash, Noorderzon en Uitmarkt.

De hemel is altijd paars is haar debuutroman.

16 maart komt De hemel is altijd paars uit. Je kunt het nu al reserveren via www.boekenwereld.com. Het boek is in hardcover en als e-book te bestellen.

Redactie
Wereld van Culturen kijkt voorbij grenzen en haalt de wereld voor je dichterbij. Je mondiaal verbonden voelen, een gevoel dat we willen overbrengen. Wat doet het met je als je het narratief, het verhaal, van iemand leert kennen? Zou dat je perspectief veranderen? Vergroot het je empathie? Zouden we door het kennen van het narratief van een ander meer tot elkaar kunnen komen?